Ύπνε, αδελφέ
δίδυμε του
θανάτου
της νύκτας διαφαντευτή.
Στοιχειό αμφιπρόσωπο,
Ιανέ, του σκότους πρίγκηπα,
γαλήνιε, ειρηνικέ ενίοτε,
άλλοτε εφιαλτικέ, με όνειρα
στρυφνά, εικόνες βουβές,
αλλόκοτες, παράξενες,
αμφίσημες, ζωής φανταστικής,
πλην χαμένης,
παραστάσεις…
Όμως ξημέρωσε και σήμερα,
η βασιλεία σου τέλειωσε,
ο ήλιος τα σκοτάδια σκόρπισε,
και εγώ μεταίχμιο, ζωής θανάτου
Είμαι ακόμα
ζωντανός,
καινούρια μέρα ανέτειλε,
της μέρας το άστρο
πιστό στο
αιώνιο ραντεβού,
ο Φοίβος στο ολόλαμπρο
άρμα της φωτιάς
γοργά ανεβαίνει δίνοντας
της εγρήγορσης το ρυθμό.
Πασχίζω, τουλάχιστον προσπαθώ,
τον εαυτό μου να πείσω,
ότι η
ελπίδα Είναι,
υπάρχει μέσα μου, μέρα ζωντανή,
και πάλλει στον ρυθμό της καρδιάς,
φωνή θεϊκή, χαμόγελα σκορπώντας,
Καλημέρα
ζωή! ο αγώνας συνεχίζεται,
ταξίδι για
ένα όνειρο ζωντανό
που δεν θα χαθεί στης αυγής
το πρώτο γλυκοχάραμα!
