Σε νεότερη ηλικία πέρασα μια φάση αμφισβήτησης του Χριστιανισμού. Το παρόν κείμενο είναι ένα δείγμα εκείνης της περιόδου. Το παραθέτω ως δείγμα διαλεκτικής και δικανικής απόδειξης θέσεων. Δεν απηχεί κατ' ανάγκη τις σημερινές μου απόψεις για το Χριστιανισμό.
Η
συμπεριφορά του Ιησού έναντι συγγενών, μαθητών, ομοεθνών και αλλοεθνών
Ο Ιησούς
κατά τους θεολόγους είναι παράδειγμα καλοσύνης και φιλαλληλίας. Θα δώσουμε
παραδείγματα κατωτέρω που ανατρέπουν την εκδοχή αυτή. Στο Ιωάννης Β 1-11
παρουσιάζεται η περιγραφή του γάμου της Κανά.
Παρόντες στο γάμο, μεταξύ άλλων,
ο Ιησούς και η μητέρα του Μαρία. Σε μια στιγμή η Μαρία επισημαίνει στο γιο της
ότι το κρασί είχε λείψει από το γαμήλιο τραπέζι. Τότε ο Ιησούς μιλά στην μητέρα
του με πρωτοφανή αγένεια και κακία. Τί κοινό υπάρχει ανάμεσα σε εμένα και εσένα
γυναίκα; Λέγει με απίστευτη σκληρότητα στο πρόσωπο που τον έφερε στην ζωή. « Δεν έχει έρθει ακόμα
η ώρα μου συνέχισε» Επί αυτής της πρωτοφανούς δήλωσης έχω να αναφέρω τα
ακόλουθα:
Α) Ο
Ιησούς είναι παράλογος. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα ισχυριζόταν ότι δεν
έχει τίποτε κοινό με την μητέρα του, τον άνθρωπο που τον έφερε στην ζωή.
Β) Ο
Ιησούς είναι αναξιόπιστος. Δεν τιμά ο ίδιος τις εντολές, τις οποίες,
υποτίθεται, ως άναρχος θεός λόγος είχε δώσει στον Μωυσή. «Τίμα τον πατέρα σου
και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται, και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της
γης...» Έξοδος Κ12. Πώς μπορεί ένας λογικός και αυτοσυνεπής νομοθέτης να
απαιτεί από τους ανθρώπους να υπακούουν στους νόμους, όταν ο ίδιος τους
παραβιάζει με τέτοιο τρόπο;
Γ) Ο
Ιησούς είναι απρόκλητα σκληρός με ένα πρόσωπο που θα έπρεπε μόνο να
συγκεντρώνει την αγάπη και τη στοργή του. Η παρατήρηση της Μαρίας ότι « έλειψε
το κρασί» δεν είχε τίποτε το προσβλητικό για τον ίδιο. Μπορεί να εκληφθεί μόνο
ως μια έμμεση παρότρυνση για βοηθεία προς την οικογένεια που τους φιλοξενούσε
εκείνη την ώρα. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να αποτελέσει την αιτία της
συγκεκριμμένης αντίδρασης.
Δ) Ο Ιησούς
φάσκει και αντιφάσκει. Από τη μια λέγει στην μητέρα του ότι δεν ήρθε
ακόμα ο καιρός να κάνει θαύματα και από την άλλη αυτοδιαψεύδεται αμέσως μετά,
μετατρέποντας, αν πιστέψουμε τη διήγηση, το νερό σε κρασί. Αφού είχε σκοπό να
ικανοποιήσει την παράκληση της μητέρας του, γιατί της συμπεριφέρεται με αυτό
τον αχαρακτήριστο τρόπο;
Ο Ιησούς
δεν φέρεται σκληρά μόνο στην μητέρα του, αλλά και σε άλλα οικεία του πρόσωπα.
Στο Ματθαίος Η 21-22 κάποιος από τους μαθητές του τον παρακαλεί να τον αφήσει
να θάψει πρώτα τον πατέρα του και μετά να τον ακολουθήσει. Ο Ιησούς σε μια
απάντηση που αποτελεί μνημείο αναλγησίας και παραλογισμού καλεί τον
δυστυχισμένο μαθητή του να αφήσει τον νεκρό πατέρα του να θάψει μόνος του τον
εαυτό του. Ο μαθητής δεν έπρεπε καν να αποχαιρετήσει τον άνθρωπο που τον έφερε
στην ζωή και τον μεγάλωσε αλλά να τον αφήσει άταφο, βορά αγρίων πτηνών και
θηρίων, χωρίς τις τιμές που αρμόζουν στους νεκρούς. Δεν εδικαιούτο να κλάψει
τον άνθρωπο που τον έφερε στην ζωή, αλλά σύμφωνα με τον Λουκά Θ 59-60 που
διασώζει την ίδια ιστορία, να απέλθει αμέσως για να μεταφέρει το μύνημα της
βασιλείας του θεού.
Πάνω στην
ιστορία αυτή έχω να κάνω τις ακόλουθες παρατηρήσεις:
Α)Ο Ιησούς
καλεί τους νεκρούς να θάψουν μόνοι τους τους εαυτούς τους. Ποιος λογικός
άνθρωπος θα έλεγε ποτέ καταπρόσωπο σε ένα συγγενή ανθρώπου που μόλις έχει
πεθάνει κάτι τέτοιο; Τι νόημα μπορεί να έχει μια τέτοια δήλωση; Ποιος θα
καλούσε ποτέ ένα νεκρό να φροντίσει ο ίδιος για την κηδεία του; Φανταστείτε για
παράδειγμα κάποιο να διακόπτει μια νεκρώσιμη ακολουθία και να καλεί τους
θλιμμένους συγγενείς να αφήσουν τον νεκρό άταφο. Σίγουρα η οργή των συγγενών
για την ιερόσυλη δήλωση θα οδηγούσε σε βίαιη αντίδραση εναντίον του ανθρώπου
που θα καταπατούσε με τέτοιο αχαρακτήριστο τρόπο το πένθος τους.
Β) Ο
σεβασμός προς τους νεκρούς προγόνους είναι ουσιώδες χαρακτηριστικό των πολιτισμένων
λαών. Η Αντιγόνη, για παράδειγμα, τα βάζει με την εξουσία του βασιλιά Κρέοντα
και διακινδυνεύει τη ζωή της για να μην αφήσει άταφο και ατιμασμένο τον νεκρό
αδελφό της. Ποια αξία έχει η διδασκαλία του Ιησού, όταν μένει αναίσθητος
μπροστά στο πένθος του μαθητή του;
Πώς
θα αισθανόταν ο άνθρωπος αυτός σε όλη την υπόλοιπη ζωή του αν υπάκουε στην
εντολή του Ιησού;
Γ) Οι
θεολόγοι για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα θεωρούν την ιστορία αυτή
μεταφορική και ότι με τη λέξη «νεκροί» δηλώνονται όσοι δεν πιστεύουν στον
Ιησού, είτε έχουν πεθάνει, είτε βρίσκονται ακόμα στη ζωή. Κατ’ αυτούς, ο
«άπιστος» που πέθανε θα ταφεί από άλλους «νεκρούς», δηλαδή απίστους που
βρίσκονται ακόμα στην παρούσα ζωή, αλλά στη μέλλουσα θα είναι νεκροί, αφού η
απιστία τους τους χωρίζει από το θεό. Η εξήγηση αυτή είναι ανεπαρκής. Ο ίδιος ο
Ιησούς κατ’ αρχήν ουδέποτε κατηγόρησε τον μαθητή του ότι έλεγε ψέματα, αρά
είναι αναντίλεκτο ότι υπήρχε νεκρός τον οποίο ο Ιησούς ήθελε να αφήσει άταφο.
Επιπλέον το να χαρακτηρίζεις όσους έχουν διαφορετική κοσμοαντίληψη από εσένα
«νεκρούς» ή «άπιστους» δηλώνει ότι είσαι μονόπλευρος, μισαλλόδοξος, εγωπαθής,
φανατικός και ότι πιστεύεις ότι είσαι ο κάτοχος της απόλυτης αλήθειας και όλοι
οι άλλοι είναι βλάκες και ανόητοι. Ένα λογικό και φιλάνθρωπο ον δεν θα
συμπεριφερόταν με τέτοιο εγωκεντρισμό. Θα ήταν διαλεκτικό και θα αποδείκνυε την
ορθότητα των θέσεων του με λογικά επιχειρήματα και όχι με αφορισμούς.
Στο Λουκάς ΙΔ26 ο Ιησούς θέτει μια πρωτοφανή
προϋπόθεση στους επίδοξους μαθητές του που συνάδει απόλυτα με την προτροπή προς
τον μαθητή να αφήσει άταφο τον πατέρα του. Λέει λοιπόν ο Ιησούς « Αν κάποιος
έρχεται προς εμένα και δεν μισεί τον πατέρα, την μητέρα, τα παιδιά, τα αδέλφια
του, ακόμα και την ίδια την ψυχή του δεν μπορεί να είναι μαθητής μου» Πάνω στη
δήλωση αυτή του Ιησού έχω να κάνω τις ακόλουθες παρατηρήσεις.
Α) Ο Ιησούς δεν είναι κύρηκας αγάπης αλλά
μίσους, αφού το απεχθές αυτό συναίσθημα τίθεται ως προϋπόθεση από τον ίδιο για
να είναι κάποιος μαθητής του.
Β) Κανένας ψυχικά υγιής άνθρωπος δεν μισά
τον εαυτό του. Το να θέτει ο Ιησούς ως προϋπόθεση μαθητείας το μίσος του
επίδοξου μαθητή προς τον εαυτό του σε κάνει να αναρωτιέσαι για την ψυχική υγεία
του ανθρώπου που εκστομίζει τα λόγια αυτά.
Γ)
Ένας άνθρωπος που μισά τον εαυτό του, την μάνα του, τον πατέρα του, τα
παιδιά του, που θέτει όλους αυτούς τους ανθρώπους σε δεύτερη μοίρα για να
υπηρετήσει με φανατική προσήλωση τον αρχηγό του, δεν μπορεί να δείξει αγάπη για
κανένα άλλο. Είναι ένας φανατικός οπαδός που υπάρχει μόνο στη σκιά του αρχηγού
του για να τον υπηρετεί.
Δ) Το κύρηγμα της αγάπης προς τον πλησίον
από τέτοιους ανθρώπους, μόνο ως υποκρισία μπορεί να ειδωθεί. Ο καθένας κρίνεται
από τις πράξεις του και όχι από τα λόγια του. Στο όνομα της «χριστιανικής
αγάπης» εκατομύρια άνθρωποι πέθαναν τους τελευταίους 20 αιώνες, διωκώμενοι από
την εκκλησία.
Ο Ιησούς
σε μια άλλη περίπτωση φέρεται με προσβλητικό και αχαρακτήριστο τρόπο σε μια
γυναίκα που δεν ήταν ισραηλίτισσα και ζούσε στην περιοχή της Τύρου και της
Σιδώνας. Η γυναίκα αυτή, κατά το Ματθαίο, είχε άρρωστη κόρη και προφανώς είχε
ακούσει ότι ο Ιησούς ήταν θεραπευτής. Τον προσκύνησε, τον απεκάλεσε κύριο και
ζήτησε τη βοήθεια του. Ο Ιησούς όμως της απάντησε ότι δεν είναι σωστό να πάρεις
το ψωμί από τα παιδιά και να το δώσεις στους σκύλους.(Ματθαίος ΙΕ 25-26, Μάρκος
Ζ 26-27 ) Πάνω στα λόγια αυτά του Ιησού, έχω να παρατηρήσω τα ακόλουθα:
Α) Θεωρώ
τη συμπεριφορά του Ιησού ρατσιστική. Αυτό γιατί αποκαλεί τους αλλοεθνείς ως
σκυλιά τα οποία δεν δικαιούνται να συμμετέχουν στο τραπέζι του θεού, ενώ οι
Ισραηλίτες χαρακτηρίζονται ως τα τέκνα του θεού που τρώνε στο τραπέζι. Πώς
μπορεί η εθνική καταγωγή κάποιου να τον μετατρέπει σε σκύλο; Πού υπάρχει αγάπη
σε μια τέτοια συμπεριφορά;
Β) Ο
Ιησούς ταπεινώνει την δυστυχισμένη
γυναίκα και την αναγκάζει να αυτοεξευτελιστεί για να σώσει το παιδί της. Παραβλέποντας
την προσβολή, η γυναίκα παραδέχεται ότι είναι ....σκύλα απαιτώντας τα ψίχουλα
που πέφτουν από το τραπέζι των τέκνων του θεού. Ο Ιησούς υποχωρεί θαυμάζοντας
το μέγεθος του αυτοεξευτελισμού και κατά τους δύο ευαγγελιστές θεραπεύει την
κόρη της γυναίκας.
Γ) Οι
οπαδοί του Ιησού σίγουρα θα με κατηγορήσουν ότι παραβλέπω το γέγονος ότι ο
Ιησούς τελικά θεράπευσε την κόρη της Χαναναίας. Δεν αποτελεί άραγε η θεραπεία
αυτή ένδειξη αγάπης και φιλαλληλίας; Η απάντηση είναι αρνητική. Αυτός που αγαπά
εκδηλώνει την αγάπη του με ανιδιοτέλεια, χωρίς να ζητεί ανταλλάγματα. Στην συγκεκριμμένη
περίπτωση ο Ιησούς ζήτησε, έστω έμμεσα, από τη δυστυχισμένη γυναίκα να
απαρνηθεί την προσωπική της αξιοπρέπεια να μετατραπεί από άνθρωπος σε σκύλο,
για να της πετάξει ο αφέντης κάποια ψίχουλα βοήθειας. Τώρα αν αντί για ψίχουλα
τελικά ο αφέντης έδωσε στην «σκύλα» του μια πλήρη θεραπεία για το «σκυλάκι» της,
αποτελεί λεπτομέρεια. Η θεραπεία πληρώθηκε με ότι ακριβότερο έχει να
προσφέρει ένας άνθρωπος. Την αξιοπρέπεια του.
Η
προσβλητική παρομοίωση ανθρωπίνων όντων με ζώα όπως οι σκύλοι και οι χοίροι, τα
οποία οι Ιουδαίοι θεωρούν ακάθαρτα, υπάρχει και σε άλλα σημεία της Καινής
Διαθήκης. Κατά τη διάρκεια της επί του όρους ομιλίας, την οποία οι χριστιανοί
θεωρούν ως κορυφαία έκφραση της διδαχής του, ο Ιησούς καλεί τους μαθητές του να
μην δώσουν το άγιο στους σκύλους ούτε τα μαργαριτάρια στους χοίρους για να μην
καταπατήσουν τα γουρούνια τα πολύτιμα εκείνα αντικειμένα και επιπλέον στραφούν
και εναντίον αυτών οι οποίοι τους τα προσφέρουν. Προφανώς κατά τον Ιησού
υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων:
Α) Οι ικανοί
να δεκτούν την διδασκαλία του την οποία αυτάρεσκα παρομοιάζει με τους
πολύτιμους λίθους .
Β) Οι
ανίκανοι να δεκτούν τη διδασκαλία του, οι οποίοι απαξιώνονται και καθυβρίζονται
ως «σκύλοι» και ακάθαρτα «γουρούνια»
Δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν κάθε ποιότητας άνθρωποι. Μερικοί είναι τόσο
πορωμένοι, που η παρομοίωση τους με ζώα αποτελεί προσβολή όχι για τους ίδιους,
αλλά για τα ζώα αυτά. Όμως αν ο Ιησούς είναι θεάνθρωπος, όπως οι οπαδοί του
αξιώνουν να δεκτούμε, θα έπρεπε ο ίδιος πρώτος να κατακρίνει τον εαυτό του για
την κατάντια των δημιουργημάτων του. Γιατί αν κάποιοι είναι ηθικά βρώμικοι και
«χοίροι», κατά την παρομοίωση του Ιησού, αυτό οφείλεται στο ότι ο θεός δεν τους
είχε προικοδοτήσει με τις ανάλογες ηθικές ποιότητες, αντιστάσεις, ευαισθησίες, κρίση
και διάκριση του καλού, νοημοσύνη και ευρύτητα πνεύματος για να επιλέξουν το
σωστό. Η εμμονή των θεολόγων να θέτουν τον θεό τους στο απειρόβλητο, και να
ενοχοποιούν τον άνθρωπο για την κλίση του προς το κακό, επειδή δήθεν κάνει κακή
χρήση της ελευθερίας του επιλέγοντας το κακό, είναι λανθασμένη. Κάθε άνθρωπος
αποφασίζει με βάση την κρίση, τη διάκριση, τις παραστάσεις, τη συνείδηση του.
Αν ο υποτιθέμενος δημιουργός του τον έχει ελλειπώς προικίσει με αυτές τις
ποιότητες, ελλιπείς θα είναι και οι επιλογές του.
Το
πρόβλημα του κακού στον κόσμο δεν λύνεται δημιουργώντας ενοχές στον άνθρωπο,
γιατί δήθεν έκανε κακή χρήση της ελευθερίας του. Το κακό υπάρχει γιατί η ύπαρξη
του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα της τυχαιότητας, μιας μακρόχρονης πορείας δοκιμής
και πλάνης, μέσα από την οποία η ζωή εξελίσσεται. Δεν μπορώ να αποδείξω ότι δεν
υπάρχει θεός, ούτε ότι υπάρχει. Το πιο πίθανο είναι όμως, με βάση την αρχή της
διατήρησης της ενέργειας, ότι το σύμπαν δεν είναι αποτέλεσμα της δράσης ενός
εξωκοσμικού θεού, αλλά είναι αϊδιο. Δηλαδή υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει για
πάντα.
Επιπλέον
υπάρχουν και άνθρωποι καθ’όλα ηθικοί, οι οποίοι απορρίπτουν τη διδασκαλία του
Ιησού επειδή υποστηρίζουν άλλες κοσμοθεωρίες. Η καθύβριση αυτών των ανθρώπων
και ο χαρακτηρισμός τους ως ακάθαρτων ζώων, δεν μειώνει τους ίδιους, αλλά αυτόν
που διατυπώνει τους χαρακτηρισμούς αυτούς. Δεν πρέπει να είμαστε μισαλλόδοξοι
αλλά διαλεκτικοί. Να υπερασπιζόμαστε τις απόψεις μας με επιχειρήματα και όχι
υβρίζοντας αυτούς που έχουν διαφορετική άποψη. Ο Ιησούς όμως, ή έστω ο
χαρακτήρας που κρύβεται πίσω από το όνομα του, θέτει τον εαυτό του πέρα και
πάνω από κάθε κριτική, αυτοπροσδιοριζόμενος ως η απόλυτη αλήθεια. Από αυτή την
υπερυψωμένη οπτική υποτιμά τους αντιπάλους του. Προφανώς κάνει λάθος...
Το παράδειγμα
του Ιησού που καθυβρίζει τους αντιπάλους του, ακολούθησαν και οι μαθητές του. Ο
Πέτρος στη δεύτερη καθολική επιστολή του παρομοιάζει όσους δεν δέχονται την
δική του εκδοχή της αλήθειας ψευδοδιδάσκαλους, άλογα ζώα που βλασφημούν όσα δεν
καταλαβαίνουν (Β ΄ Πέτρου Β 12 ) σκύλους και χοίρους που αρέσκονται να
καταναλώνουν τον ίδιο τον εμετό τους. (Β ΄ Πέτρου Β 22 )Η αηδιαστική αυτή
παρομοίωση δεν προσβάλλει αυτούς στους οποίους απευθύνεται αλλά αυτόν που τη
διατυπώνει. Φανερώνει μεταξύ άλλων:
Α) Την μονόπλευρη
σκέψη του ιερατείου, το οποίο αξιώνει να δεκτούμε με αμφίβολες αποδείξεις ότι
κατέχει όλη την αλήθεια. Ότι αυτό μόνο γνωρίζει το σωστό και όλοι οι άλλοι θα
πρέπει άκριτα να αποδεχόμαστε τις δοξασίες των παπάδων, ή σε αντίθετη
περίπτωση, τις ύβρεις, τα αναθέματα και τις μεταφυσικές τιμωρίες του θεού τους.
Β) Την
απροσμέτρητη έπαρση του χριστιανικού ιερατείου, το οποίο θεωρεί τις δικές του
διδαχές θεόπνευστες και τις διδαχές των άλλων στερούμενες αξίας, το απόλυτο
κακό, το ανάθεμα.
Γ) Το
χριστιανικό ιερατείο δεν αντιμετωπίζει τους αντιπάλους του με ουσιαστικά
επιχειρήματα. Δεν αποδεικνύει την ορθότητα των θέσεων του αλλά την προϋποθέτει,
επικαλούμενο θείες εμπειρίες και βιώματα τα οποία όμως δεν υπόκεινται στην
εμπειρική απόδειξη. Τους αμφισβητίες με περίσσιο θράσος τους απαξιώνει
κοινωνικά, κολλώντας τους διάφορα επίθετα όπως «αιρετικός» «όργανο του
διαβόλου» «άλογο ζώο» « βλάσφημους» κλπ. Ακολούθως εξοντώνει τους
συκοφαντημένους είτε κοινωνικά, είτε και φυσικά, ιδίως παλαιότερα όταν το
επέτρεπαν οι συνθήκες.
Για να
δημιουργήσει ανθρώπους χειραγωγήσιμους και ελέγξιμους, το χριστιανικό ιερατείο
προϋποθέτει μια αυταρχική παιδαγωγική, χωρίς διαλεκτική σχέση παιδιού και
γονιού, αλλά πειθήνια παιδιά, που υπακούουν άκριτα σε ότι τους πουν. Γι’αυτό ο
Παύλος στην προς Κολασσαείς επιστολή του, διατάζει τα παιδιά των χριστιανικών
οικογενειών όχι απλώς να σέβονται τους γονείς τους, αλλά να υπακούουν σε όλες
τους τις εντολές. (Κολασσαείς Γ 20 ) Αυτη η δουλική συμπεριφορά, αφύσική για
μικρά παιδιά, είναι ευχάριστη στον «κύριο» λέει ο Παύλος. Δεν ξέρω αν ο
«κύριος» ευχαριστείται από την παρουσία μικρών πειθήνιων ανθρώπων. Σίγουρα όμως
η υπακοή στα κελεύσματα των διδαχών των παπάδων αποτελεί ουσιώδες στοιχείο της
κυριαρχίας τους πάνω στις κοινότητες των πιστών τους. Στο όνομα του Ιησού, ο
οποίος είναι απών από τη ζώσα πραγματικότητα, το χριστιανικό ιερατείο έχει
κτίσει μια υλική αυτοκρατορία, η οποία ζει, ανθίζει και έχει απίστευτη
ζωτικότητα τα τελευταία χρόνια. Άλλες αυτοκρατορίες, που στηρίχθηκαν πάνω στην
υπεροχή των όπλων, ήλθαν και παρήλθαν. Η σκλαβιά του νου, η υποταγή της
φαντασίας και της κρίσης του ανθρώπου, αποτέλεσε και αποτελεί τη συνταγή της
κυριαρχίας των ιερέων πάνω στον λαό, στο όνομα
του «θεού» τους...
Παραπομπές 4ου κεφαλαίου
Ιωάννης Β 3-4 «και
υστερήσαντος οίνου λέγει η μήτηρ του Ιησιύ προς αυτόν. Οίνον ουκ έχουσι. Λέγει
αυτή ο Ιησούς. Τι εμοί και σοι γύναι; Ούπω
ήκει η ώρα μου»
Ματθαίος ΙΒ 46-49 « Έτι δε αυτού λαλούντος τοις όχλοις ιδού η μήτηρ και
οι αδελφοί αυτού ειστήκεισαν έξω, ζητούνταις λαλείσαι αυτώ. Είπε δε τις
αυτώ ιδού η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου εστήκασιν έξω ζητούντες σε ιδείν. Ο δε
αποκριθείς είπε τω λέγοντι αυτώ τις έστιν η μήτηρ μου και τίνες εισίν οι
αδελφοί μου; Και εκτείνας την χείρα αυτού επί τους μαθητάς αυτού έφη. Ιδού η μήτηρ
μου και οι αδελφοί μου.
Ματθαίος ΙΕ
25-26 « η δε ελθούσα προσεκύνησεν αυτώ
λέγουσα: Κύριε, βοήθει μοι. Ο δε είπεν. Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των
τέκνων και βαλείν κυναρίοις»
Μάρκος Ζ 26-27 «
Η
δε γυνή ην Ελληνίς, Συροφοίνικισσα τω γένει. Και ηρώτα αυτόν ίνα το δαιμόνιον
εκβάλη εκ της θυγατρός αυτής. Ο δε Ιησούς είπεν αυτή. «Άφες πρώτον χορτασθήναι
τα τέκνα. Ου γαρ εστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και τοις
κυναρίοις βαλείν»
Ματθαίος Ζ 6 « Μη
δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των
χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν
τοις ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς»
Λουκάς Θ΄ 59-60 «
Είπε δε προς έτερον. Ακολούθει μοι. Ο δε είπε. Κύριε επίτρεψον μοι απελθόντι
πρώτον θάψαι τον πατέρα μου. Είπε δε αυτώ ο Ιησούς άφες τους νεκρούς θάψε τους
εαυτών νεκρούς. Σύ δε απελθών διάγγελλε την βασιλείαν του θεού»
Ματθαίος Η 21-22
« Έτερος
δε των μαθητών του είπεν αυτώ. Κύριε, επίτρεψον μοι πρώτον απελθείν και θάψαι
τον πατέρα μου. Ο δε Ιησούς είπεν αυτώ. Ακολούθει
μοι και άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς»
Λουκάς ΙΔ 26 « εί
τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα εαυτού και την μητέρα και την
γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού
ψυχήν, ου δύναται μου μαθητής είναι »
(Β ΄ Πέτρου Β 12 ) «ούτοι δε, ως άλογα ζώα φυσικά γεγενημένα εις
άλωσιν και φθοράν, εν οίς αγνοούσιν βλασφημούντες...»
Β Πέτρου Β 22 «
συμβέβηκε δε αυτοίς το της αληθούς παροιμίας, κύων επιστρέψας επί το ίδιον εξέραμα και υς λουσαμένη εις κύλισμα
βορβόρου»
Κολασσαείς Γ 20 «
Τα τέκνα υπακούετε τοις γονεύσι κατά
πάντα. Τούτο γαρ έστιν ευάρεστον τω Κυρίω»
